Een week na het 1-1 gelijkspel in Alkmaar trok AZ naar Oostenrijk, wetende dat het in elk geval zou moeten scoren om uitzicht te houden op de achtste finale. Waar LASK de laatste weken maar blijft winnen en inmiddels zelfs bovenaan de Oostenrijkse Bundesliga stond, heeft AZ het een stuk lastiger. Een zware opgave van tevoren. Dit terwijl LASK een aantal jaar geleden nog op het 3e niveau terug te vinden was.
LASK werkt Europese wedstrijden en toppers in de Bundesliga af in het Linzerstadion. Het Linzerstadion stamt uit 1952 en heeft een ouderwetse uitstraling inclusief sintelbaan. Veel plaatsen in het stadion ogen als staanplaats, terwijl er toch klapstoeltjes Het echte ‘thuis’ van de club is het veel kleinere Waldstadion, wat veel verder uit het centrum ligt. Dat LASK leeft is wel duidelijk. De wedstrijd tegen AZ was binnen een uur uitverkocht. Er zouden uiteindelijk 12.855 mensen in het stadion zitten, meer dan het dubbele wat er normaal in de competitie zit. In de middag is er al wel wat reuring rondom het stadion, maar het lukt om eenvoudig naar binnen te lopen om nog wat foto’s te maken.
De wedstrijd is er voor AZ één om zeer snel te vergeten. Na een nog enigszins redelijke openingsfase, komen ze er vooral in de tweede helft geen moment meer aan te pas. Dieptepunt is echter de schreeuwende stadionspeaker die na de goals volledig los gaat. Zoals we dat uit Duitsland kennen, maar dan nog een tandje erger. Helaas eindigt hier het relatief lange Europese avontuur. De sfeer in het uitvak is in de tweede helft echter uitstekend, bij de pak ‘m beet 500 meegereisde AZ-ers.
LASK – AZ 2-0
Europa League 2019/2020
Toeschouwers: 12.855
Het voordeel van centraal gelegen wonen is dat je zowel België als Duitsland snel bereikt. Wanneer een club dan ook nog vlak over de grens ligt is de drempel helemaal verdwenen. Een paar jaar geleden was een wedstrijd op het 5e niveau bezoeken me wellicht iets te ver gegaan, maar ook binnen het groundhoppen ga je ongemerkt steeds een stapje verder. En daarnaast weten juist dit soort leagues de ouderwetse charme van het voetbal goed vast te houden. Op naar Kleve.
De Volksbank-Arena, in de anti-volksmond ook wel de Getec-Arena genoemd, ligt in een bosrijke omgeving aan de rand van de stad. Iedereen kan pal voor de deur parkeren. Een kaartje koop je bij een oudere dame in een bouwkeet. Bij aankomst vroeg ik me af waar ik in vredesnaam was beland, want de hoofdtribune is vanaf de buitenkant ronduit afzichtelijk. Oké, hij is overduidelijk onder constructie, maar dan nog is het geen prettig aangezicht. Het stadion stamt uit 2000, maar ademt een oudere sfeer uit. Dit komt vooral door de ouderwets ogende staantribunes. Wat wel direct opvalt zijn de vele hekken in en rondom het stadion. De Duitse variant van HERAS moet hier goede zaken hebben gedaan.
De club is in 2000 ontstaan uit een fusie tussen VfB Lohengrin 03 Kleve en Sportclub Kleve 63. Gezien het bezoekersaantal van vandaag, ik schat zo’n 250 man, lijkt 1 club voor deze stad ruim voldoende. 90% van de mensen neemt hoog en droog plaats op de hoofdtribune. Bovenin zit een bar en grill, waar men overduidelijk ook flink aan het klussen is. De Bratwurst smaakte lekker en was vriendelijk geprijsd.
Over de wedstrijd kunnen we kort zijn: het werd een door groundhoppers zo gevreesde 0-0 nachtmerrie. Het niveau was bedenkelijk. De staat van de grasmat was daarnaast niet al te best, waardoor veel ballen wegsprongen en vloeiende combinaties zeer schaars waren. Ondanks dat er niet werd gezongen en ik ook geen mensen heb zien opspringen, voelde ik aan dat men fanatiek meeleefde en begaan is met het wel en wee van de club. Des te jammer van de 0-0. Ik had deze mensen, en mezelf, best een goaltje gegund op deze winderige zondagmiddag.
Tijdens een weekendje Madrid kan je natuurlijk naar Real, maar ik had veel meer zin om naar Rayo Vallecano te gaan. In de ruige wijk Vallecas bevindt zich het Campo de Fútbol de Vallecas. Rayo speelt hier sinds 1976 en het stadion kent een originele ligging en opbouw. Achter één van de doelen staat geen tribune en gezien de ligging op een soort hellend vlak is dat wel begrijpelijk. Bij zo’n stadion als dit kan je alleen maar hopen dat Rayo hier nog heel lang blijft spelen. Het past bij ze. Rayo trekt alternatieve types aan. Die moet je niet naar een nieuwe, moderne bak laten verhuizen.
In de straten rondom het stadion is het gezellig druk en het valt meteen op dat supporters van Rayo en de bezoekers van Real Sociedad kriskras door elkaar lopen. De Basken zijn met veel op deze laatste wedstrijd van het seizoen afgekomen, ondanks dat Spanje nu niet bekend staat om zijn cultuur van uitsupport. Een kaartje kon je nog makkelijk aan het loket kopen. Ondanks dat ik officieel in een Rayo-vak plaatsnam, barstte het er van de blauw-witten uit San Sebastian.
Ondanks dat het ‘slechts’ 24 graden was, voelde het bloedheet aan. Het stadion is grotendeels volledig open, dus het was zorgen dat je goed ingesmeerd was. De wedstrijd voltrok zich in een bijpassend tempo. Beide clubs hadden nergens meer om voor te spelen en zouden de competitie als 11e en 12e eindigen. Bij Rayo viel vooral de defensieve kwetsbaarheid op. Niet geheel verrassend kon Sociedad er 4 inprikken en namen ze de 3 punten meer naar het Baskenland. De supporters van Rayo lieten zich echter de hele wedstrijd luidkeels horen. In de straten van Vallecas bleef het ondanks de nederlaag onverminderd gezellig.
Rayo Vallecano – Real Sociedad
La Liga 2014-2015
Toeschouwers: 9593
Weekends waarin geen Eredivisie wordt gespeeld zijn perfect voor een groundhop. Op een heerlijke lentedag togen we naar Oberhausen voor de lokale derby der Rot Weissen tegen Essen. De hoogtijdagen van beide clubs liggen inmiddels al ver achter ons. In de jaren 70 kwamen ze tezamen uit in de Bundesliga, maar vandaag werd de derby in de Regionalliga West afgewerkt. Met andere woorden: het vierde niveau van de Duitse voetbalpiramide. Ook Duitse clubtrouw kent helaas grenzen: volgens de officiële aantallen achteraf zijn er 5573 mensen op de wedstrijd afgekomen.
Het Niederrheinstadion stamt uit 1926, maar is (uiteraard) grondig gerenoveerd door de jaren heen. Buiten is het op een soort plaza voor de hoofdtribune goed toeven met verschillende kramen voor bier en worst. Het bier komt in een soort maatbekers die je zo zal later blijken perfect aan het hek kan hangen bij de staantribune achter het doel. De fanatieke aanhang van Oberhausen verzamelde zich achter het doel en de sfeer zat er gedurende de wedstrijd lekker in. De wedstrijd was niet om over naar huis te schrijven. Oberhausen kwam er moeizaam aan te pas en kwam vlak voor rust met 0-1 achter. Een ietwat gezette invaller met de prachtig Duitse naam Raphael Steinmetz zorgde vlak na rust voor de gelijkmaker, met een mooie ontlading op de tribunes als gevolg.
Essen was met zo’n 600 fans aanwezig en wat opviel was dat deze zich grotendeels in een soort onmogelijk hoekje hadden verschanst, terwijl ze toch een mooi ruim uitvak tot hun beschikking hadden. Een aantal gasten waren het grootste deel van de wedstrijd bezig om als een bezetene aan het hek tussen het uitvak en de hoofdtribune te schudden. Over en weer werden af en toe wat onvriendelijke dingen geschreeuwd, maar daar bleef het bij. Opvallend was ook de aanwezigheid van een zeer behoorlijke politiemacht, terwijl het voor ons eenvoudig mogelijk was om langs het uitvak richting het stadion te lopen.
Oberhausen bleek een perfect dagje met: authentiek Duitse sfeer, een lekker oud stadion, lekkere worst, koud bier, goede bereisbaarheid, gratis parkeren. Met dit soort ingrediënten is het matige voetbal snel vergeten.
Rot-Weiß Oberhausen – Rot-Weiss Essen
Regionalliga West 2018/2019 Toeschouwers: 5573
0-1 Wirtz
1-1 Steinmetz
Langs het Rijn-Herne Kanaal zie je het stadion al liggen.
De nieuwe staantribune voor de fanatieke kern, ruim voor de wedstrijd.
Het was alweer even geleden: een wedstrijdje meepikken op een lager niveau in België. Boom valt prima aan te rijden en het stadion zag er van tevoren interessant uit. Op naar het Gemeentelijk Parkstadion dan maar. Sinds 1970 staat het stadion in de huidige vorm in de (hoe kan het ook anders) bosrijke omgeving van Boom. In 1998 fuseerden Rupel Sportkring en Boom F.C. tot de Koninklijke Rupel Boom Football Club en vonden ze hun residentie in dit stadion in het noorden van Boom.
De vrij imposante hoofdtribune van het Gemeentelijk Parkstadion
Het stadion is lekker rauw en ouderwets. Met mos en algen beslagen staantribunes lopen achter de doelen langs. Aan de lange zijde zit een overdekte staantribune waar de fanatiekere supporters zich hebben verzameld. Onder de hoofdtribune zit een kantine waar je Belgische biertjes uit glas kan drinken. Op dit soort momenten baal je dat je nog terug moet rijden. Bepaalde mensen, voornamelijk ouderen, volgden de wedstrijd in zijn geheel vanachter het glas van de kantine. Met een glas Leffe of Duvel voor hun neus kon ik ze geen ongelijk geven, gezien het gure windje buiten.
Dreigende wolken en een nat veld, maar tijdens de wedstrijd was het gelukkig droog.
Mij is niet bekend hoeveel supporters Rupel Boom trekt bij een gemiddelde thuiswedstrijd, maar ik vond de opkomst tegenvallen. Het spandoek ‘Few But Loyal’ van de lokale harde kern was daarom ook treffend. Wel viel mij op dat de aanwezige supporters behoorlijk ‘luid’ waren. Bij een goal, maar ook bij beslissingen van de scheidsrechter waar ze zich niet in konden vinden. Bij rust stond het 0-0, terwijl Visé het betere van het spel had. Na rust kwamen de Boomkes toch op 1-0, waarna de bezoekers de stand gelijk trokken. Bij de goal was zichtbaar dat enkele Visé supporters zich op de hoofdtribune hadden verzameld. Een echt uitvak was er niet. Toch verliep alles in goede harmonie. Beide ploegen draaien een grijs seizoen in de middenmoot en gezien het spel was een remise mijns inziens terecht.
Few, but loyal.
K. Rupel Boom – URSL Visé
Eerste klasse amateurs 2019/2020
Toeschouwers: +/- 500
1-0 Binst
1-1 Vaccaro
Gezellig pleintje voor het stadion.Iets zegt me dat deze loketten al een tijdje buiten gebruik zijn.Floodlights in het bos.
Een stadion waar je heerlijk volledig omheen kon lopen.
Het Belgische voetbalseizoen begint de laatste jaren vroeger dan vroeg en dat heeft niet alleen maar nadelen. Zo is het voor voetbaladepten zoals ik mogelijk om in een rustige tijd van het jaar toch wat wedstrijdjes mee te pakken, zonder rekening te hoeven houden met de vaderlandse liga of het grote Europese geweld. En dus trok ik vandaag naar de provincie Antwerpen om regerend landskampioen Gent op bezoek te zien gaan bij de nr. 11 van vorig jaar: Westerlo. Het was volgens de website gewoon mogelijk om een kaartje aan het loket te kopen, dus niets stond de last-minute beslissing in de weg. Op naar ’t Kuipje.
Het pittoreske stadionnetje ligt in een rustig gebied tussen de weilanden, aan de rand van Westerlo. De auto parkeer je gewoon gratis langs de weg. ’t Kuipje is een stadion waarbij je meteen denkt: ‘het kan eigenlijk niet meer’. Maar waarom eigenlijk niet? Het is dan wel klein en ouderwets, maar de tribunes zien er stevig uit, het is allemaal vrij ruim opgezet en voldoet aan alle veiligheidseisen. Lekker zo houden dus, zo lang de club niet uit zijn voegen barst. En dat zie ik in de nabije toekomst niet gebeuren. Het beeld van de bekerfinale 2011, waar Westel slechts een paar duizend supporters mee naartoe kreeg, staat wat dat betreft nog op mijn netvlies.
Eerste entree van het nieuwe seizoen. ‘Kampioenen!’, klonk het vanaf de Gentse zijde.
Vandaag is het stadion echter goed gevuld, inclusief een behoorlijk aantal Buffalo’s van Gent. Ook op de thuisvakken zitten clubjes Gentenaars. Dat het ze niet kan deren dat er geen hek tussen hen en de honderden thuissupporters zit, blijkt wel uit het provocerende gedrag inclusief handgebaren. Gelukkig liep het goed af. Gezien de wedstrijd had dit ook anders kunnen lopen. De Kemphanen, zoals de bijnaam van Westerlo luidt, raakten al meer gefrustreerd over de arbitrage. Naar mijn mening meer dan terecht. Waar wij dachten dat de Eredivisie het slecht te verduren heeft, had deze middag scheidsrechter Luc Wouters (toch een gerenommeerde naam) moeten zien. Wat een aanfluiting.
Het omstreden penaltymoment vlak voor rust. De Gent-speler liep zich vast, ging theatraal neer en Wouters wees naar de stip.
Dan de wedstrijd zelf. Dat er hier vandaag een kampioen op het veld staat, is er niet aan af te zien. Gent speelt ronduit zwak en de gastheren houden goed stand. Vooral oudgediende (alhoewel nog maar 31) Benji De Ceulaer stichtte in de uitbraken veel gevaar. Zijn harde schot werd niet goed verwerkt door de Gentse keeper, waarna Aoulad alert de rebound binnenschoot: 1-0. De arbiter drukte vervolgens zijn negatieve stempel op de wedstrijd door Gent wel heel makkelijk een penalty toe te kennen, die onberispelijk werd binnengeschoten: 1-1. Na de rust was de rotte koek nog niet op voor Westerlo: Cools die bij het penaltymoment geel zag voor protest, kreeg al snel in de 2e helft opnieuw een prent. Zeer zwaar gestraft. Van een écht offensief leek daarna van bezoekers geen sprake. Slechts 1 keer werd Westerlo-keeper Van Langendonck tot een goede (lees: sublieme) redding gedwongen. De thuisploeg vond het al lang al best en koesterde het punt, terwijl de Buffalo’s gewoon nog niet op stoom leken te zijn. Het bleef 1-1. Een terechte uitslag.
K.V.C. Westerlo – AA Gent
Jupiler Pro League 2015/2016
Toeschouwers: +/- 6000
Gele kaart: Aoulad, Gounongbe (WES) Neto (GENT)
1-0 Aoulad ’20
1-1 Saief (P) ’45+1
K.V.C. Westerlo
30. Koen Van Langendonck
2. Mitch Apau
17. Kenneth Schuermans
3. Filip Daems
5. Nikola Petković
8. Maxime Annys
18. Nils Schouterden
24. Jens Cools
14. Mohammed Aoulad (12. Frederic Gounongbe ’76)
10. Benjamin De Ceulaer (23. Jarno Molenberghs ’88)
9. Jean Kevin Koffi (6. Khaleem Hyland ’61)
AA Gent
1. Matz Sels
32. Thomas Foket
4. Rafinha
23. Lasse Nielsen
21. Nana Asare
15. Kenny Saief (77. Danijel Miličević ’61)
14. Sven Kums
10. Renato Neto
19. Brecht Dejaegere (17. Hannes Van der Bruggen ’81)
26. Benito Raman (27. Moses Daddy Simon ’46)
9. Laurent Depoitre
Aankomst bij ’t Kuipje.Uitfans dat hoekje in graag.Krasse knarren brengen nog snel wat tickets aan de man.Is het een kroeg? Is het een brasserie? Is het een buurtcentrum? Nee! Het is een voetbalstadion.De grote grauwgrijze tribune waar ik op mocht plaatsnemen. Voor zover ik weet naamloos.Typisch België: een kantine zoals je ze in het amateurvoetbal ziet, maar dan in de hoogste divisie.Overzichtje.Ook tijdens de wedstrijd stond het langs de hekken vol met mensen die het vanaf daar bekeken. Geen stewards die je krampachtig richting de tribune willen hebben. Prima.Onder mijn tribune was ook nog een behoorlijke kantine, met entree onder een wel erg gespierde haan.Het vak vol Buffalo’s uit Gent.Zelfs in deze piepkleine hoofdtribune hebben ze nog een paar skyboxen weten te verstoppen!Biertje met het clubembleem. Proost.Het sfeervak(je) van Westerlo.Eerst nog een aftrap door een lokale ondernemer (o.i.d.). Altijd lekker gênant.Cameraman op het dak in een zeecontainer. Doet me aan de Alkmaarderhout denken.Westel komt op 1-0!Gezellige drukte in de ‘Westkantine’ tijdens de rust.Onder luid applaus verlaat Benji de Ceulaer het veld. Aanwinstje hoor, voor een club als Westerlo.Afgelopen. Beide fanatieke kernen schreeuwen elkaar nog de nodige verwensingen toe.…en de rust was wedergekeerd.Al ging het feest in ‘themacafe KSV Westerlo’ vast nog door tot in de late uurtjes.
Terwijl in nagenoeg alle competities de bal is gestopt met rollen en het zwarte gat getiteld ‘de voetballoze zomer’ zijn intrede heeft gedaan, staat er in België nog een belangrijk potje op het programma. Racing Mechelen en Verbroedering Geel-Meerhout maken uit wie er komend seizoen in de Tweede Klasse uitkomt. Aangezien ik het voetbal hier alweer een beetje begon te missen, het lekker weer was en er verder toch niet bijster veel te doen viel deze zondag, trok ik naar Mechelen. In 2010 bezocht ik het bekendere KV, nu was het de beurt aan Den Racing uit de middelgrote Vlaamse stad. De heenwedstrijd bij Geel eindigde in een 3-0 overwinning voor de gastheer, dus er was een klein wonder nodig om het tij te doen keren. “Maar het zal hoe dan ook een bijzondere match worden”, verzekerde een agent me voor aanvang.
Agenten waren er namelijk genoeg. Volgens mijn gesprekspartner de agent heeft Racing een nogal beruchte reputatie en met een beetje geluk zou het vandaag botsen. Want ik ben Groundhopper, zoals hij het zelf zei en dat is mooi om in je verslag te verwerken. Vervolgens werd ik via het uitvak richting de ingang van het stadion gestuurd, omdat ik anders moest omlopen. Ik heb minder relaxte dienders meegemaakt. Nu was dit absoluut geen probleem, want het Geelse publiek bestond voornamelijk uit enthousiaste, zenuwachtige jongelingen en familie’s.
De hoofdtribune. De enige mogelijkheid om te zitten in dit stadion.
Afijn, het stadion. Het Oscar Vankesbeeckstadion is net als Achter de Kazerne (ruim kwartier lopen) gelegen in het noorden van de stad. Oscar van Kesbeeck was al op zijn 18e voorzitter van KRCM en is hier een grote meneer. Het stadion stamt uit 1923 en is sindsdien het onderkomen van Racing. Frappant genoeg biedt de thuishaven van Racing plaats aan meer toeschouwers dan bij KV. Maarliefst 13.687 is de officiële capaciteit, al zijn er slechts 1.900 stoeltjes en vraag ik me af of ze ooit maar bij dit aantal in de buurt gaan komen. Misschien bij een derby tegen De Kakkers, want zo wordt KV hier genoemd. Dat ze bij Racing een stuk rauwer zijn dan hun geelrode buren, is me al snel duidelijk. Het gezang. De blikken in hun ogen. De manier van kleden. Het drinktempo. Want een pintje koop je hier nog voor €1,60. En dan is het niet eens van dat laffe light-bier.
1-1 met nog 20 minuten te gaan. Het leek de Racing-fans nu wel een mooi moment om het veld op te gaan richting de plagerige Geel-fans.
We kunnen hier gerust spreken van een old school voetbalsfeer. Dat bijna iedereen staat helpt hier natuurlijk aan mee. Het (licht provocerende) gezang van de ongeveer 1000 meegereisde Geel-fans zorgt voor de nodige interactie tussen beide supporterskampen. Een 3-0 verlies in de 1e wedstrijd heet in Nederland gewoon ‘kansloos’ of ‘bekeken’, maar ik kreeg het gevoel dat de groenen er nog een behoorlijk vertrouwen in hadden. Waar dit op gestoeld was, is mij nog steeds een raadsel, want het heeft er deze wedstrijd geen moment in gezeten. Geel oogt vanaf het begin scherper en straalt uit dat het dit onder controle heeft. Na een half uur krijgen de gasten een corner. De nemer wordt uitgejouwd in een hoek vol fanatieke Racingers, swingt de corner in, die vliegt binnen en krijgt vervolgens een beker bier naar z’n hoofd geslingerd. Het blauw-wit gekleurde uitvak (want Geel is enkel de naam van de stad) barst uit z’n voegen. Promotie naar Tweede Klasse is een feit.
Welke druppel de emmer precies deed overlopen wist ik niet, maar rond de 70e minuut (de thuisclub had inmiddels iets teruggedaan, het stond 1-1) werd het 1 Racing-fan te veel. Hij rent het veld op, zwaait een groenwitte vlag boven zijn hoofd en plant die vervolgens zeer demonstratief in de grond voor het uitvak. En als 1 fan over het hek is, dan volgen er meerderen, want voor men het wist waren er enkele tientallen aanhangers op het veld. Toch kreeg ik nooit het idee dat er puur kwade bedoeningen bij deze mensen opkwamen. Er werd wat ongenoegen geuit en er werd quasi-provocerend gedrag vertoond tegenover de uitfans en de politie, maar dat was het. Een kwartier later stonden de 22 spelers weer op het veld om het restant van deze al lang niet meer spannende pot voetbal uit te spelen. Ach, volgend jaar wellicht beter.
Racing Mechelen – Verbroedering Geel-Meerhout
Derde Klasse play-offs 2012/2013
Toeschouwers: ±4000
Gele kaart: Hmouda, Tuteleers (RCM) Nuyts, Vandecauter (VGM)
0-1 Christiaens ’31
1-1 Hmouda ’55
Racing Mechelen:
1. Griffin De Vroe
3. Kenny Laevaert
25. Michael Seminck
4. Morad Gloub
5. Bert Tuteleers
13. Rachid Hmouda
7. Soerish Baidjoe
24. Mehdi Hadraoui
9. Kevin Spreutels
11. Megan Laurent (19. Alex Fisher ’41)
27. Hugues Ayivi
Verbroedering Geel-Meerhout:
22. Patrick Coenen
20. Hannes Meeus
5. Bart Vanhees (14. Maarten Swolfs ’89)
2. Jo Christiaens
16. Arne Hoefnagels (13. Stef Eyckmans ’83)
11. Steve Nuyts
8. David Vandecauter
17. Thomas Frederix (7. Kristof Bloemen ’66)
10. Marijn Steurs
12. Kenneth Kerckhofs
9. Bram Poell
Kaartje kopen aan de kassa was geen probleem.Prachtig, toch?Koninklijke Racing Club Mechelen.Bij Racing Mechelen houden ze het graag clean, al rook het hier niet zo.Hoofdtribune.Vooraanzicht.Embleem van de club.Half vervallen tribunes en trappetjes die nooit worden gebruikt. Ik hou ervan.Mooie trap.Trots lid van supportersvereniging de Kapelse Racingvrienden, met hun eigen vak in het stadion. Net als iedereen waar ik mee sprak werd me gevraagd of ik ‘van Dordrecht kwam’. De twee clubs blijken een hechte vriendschapsband te hebben.Het Chalet. Zoals bij veel Belgische clubs, ook hier een soort kantine waar volop wordt gekeuveld en het nodige speciaalbier kan worden gedronken.Warming-up van de Racing-spelers.Statribune waar ik plaats zou nemen. Ergens boven ‘Joyce Prive – dames van plezier’.Fanschuurtje.Mooi spandoek.Grootste deel van de Geel-supporters aan de overkant op de lange zijde.De overenthousiaste kikker-mascotte van Racing, die tijdens de wedstrijd gewoon in zijn kikkerpak tussen de harde kern stond.Flat achter het doel met perfect gratis zicht op het speelveld. Mensen op de balkons zongen ook uit volle borst mee met de liederen.Af en toe wat vuurwerk en tifo vanuit het fanatieke Geel-publiek.Klaar voor de match.Rik De Saedeleer ziet toe hoe Geel de 0-1 op het scorebord zet. Hij had er vast een origineel commentaar bij geleverd. De beroemde commentator was van 1939 tot 1954 speler van Racing en geldt als clublegende.De Geel-gans kijken vol verwachting toe, maar de veldbestormers zullen het uitvak nooit bereiken, omdat de ME snel ter plaatse is.Teterete tetete!ME nog steeds op het veld. Al met al ligt de wedstrijd ruim een kwartier stil.Wat er ook voor zorgde dat de straten rondom het stadion behoorlijk lang afgesloten bleven. Niet fijn als je nog terug naar Nederland moet rijden.
Het is niet eenvoudig om kaarten te bemachtigen voor een uitwedstrijd van Everton, laat staan er op tijd betaalbaar vervoer en verblijf voor te regelen. Seizoenkaarthouders met uitcredits krijgen voorrang (logisch) en voor je als fan-van-verweg aan de beurt bent zijn de tickets vaak al verdwenen. Maar wat schetst mijn verbazing? Voor nota bene de belangrijke wedstrijd uit bij Tottenham, lukte het me een paar dagen van tevoren een kaartje voor het uitvak te scoren! Dat de vliegtickets inmiddels nagenoeg onbetaalbaar waren geworden, mocht de pret niet drukken. Ik wilde het, dus ik deed het. Om verblijfskosten te besparen vloog ik in de ochtend van Amsterdam naar London Heathrow en ‘s-avonds weer terug. International awaydays, zogezegd.
De North Stand aan Paxton Road.
Eén keer eerder bezocht ik White Hart Lane, al was dat toen zonder wedstrijd. Het stadion ligt in een rauwe Engelse buurt, waar ook het multiculturele aspect duidelijk zichtbaar is. Tottenham ligt diep in Noord-Londen, waardoor het zelfs buiten de Underground-map valt. Het kost je ongeveer 20 minuten om er per trein te komen vanaf Liverpool Street. White Hart Lane staat er vanaf 1899 en is zoals alle klassieke Engelse stadions, na vele verbouwingen, omgetoverd tot een all-seater. De officiële capaciteit van 36.240 is wat schamel voor een club met de statuur van the Spurs, vandaar dat er wordt gekeken naar een nieuwe locatie of een nieuw stadion op de huidige plek. Een verhuizing naar het Londense Olympisch Stadion leek ook nog even in de maak, maar ging uiteindelijk niet door. White Hart Lane is zo’n typisch stadion wat eigenlijk ‘niet meer kan’, maar is te authentiek om zomaar verloren te gaan. Krappe turnstiles, onafgedekte bedrading en daken van spaanplaat die er alles behalve gelikt uitzien. Ik hou ervan.
Ook hier geen hekken, netten of plexiglas-wanden die je het zicht ontnemen. Fantastisch zicht.
Na een vlekkeloze vlucht, een lange metrorit en een zonnige Londense wandeling, begaf ik me richting treinstation White Hart Lane, op korte afstand van het stadion. Mijn kaartje kon ik ophalen bij een wat krakkemikkige ticket office, tegenover het uitvak. In eerste instantie nam de ticketlady geen genoegen met een paspoort en een creditcard, maar wilde ze ook per se een bevestiging zien dat ik op het adres woonde waaronder ik bekend sta bij Everton. Toen ik haar duidelijk had gemaakt dat het in Nederland niet gangbaar is om je adres ergens op te zetten (paspoort, zorgpas, rijbewijs), kreeg ik de envelop dan toch maar aangereikt. Met klamme handjes snatchte ik het ticket mee en maakte ik dat ik wegkwam. Er kon me nu weinig meer gebeuren. Helaas had ik te weinig tijd om nog op zoek te gaan naar een awaypub, dus dook ik meteen het uitvak in, waar het gelukkig ook gewoon mogelijk was om een pint te pakken.
Deel van de bijna 3000 meegereisde Everton-supporters. Goede uitsupport zoals altijd.
Everton draait dit seizoen heel behoorlijk mee in de subtop van de Premier League. Helaas zijn er dit seizoen voornamelijk in de laatste 5 minuten van de wedstrijd op een knullige manier dure punten verspeeld. Hierdoor zal het naar alle waarschijnlijkheid weer niet gaan lukken om op een Europa Cup-plek te eindigen. De wedstrijd met directe concurrent Spurs gaat flitsend van start: Adebayor scoort al na een halve minuut de 1-0. Een behoorlijk aantal mensen zat nog niet eens op hun plek, of mijn vrees voor een afmatpartij leek werkelijkheid te worden. Everton toonde echter veerkracht en nam al snel het heft in handen. Na een kwartier kopte Jagielka op een wat curieuze manier een corner binnen: 1-1. Dit was ook de ruststand na een gelijkopgaande eerste helft. Everton kwam goed uit de kleedkamer en na een onnavolgbare actie van Mirallas werd het 1-2, wat zorgde voor een orgastische uitbarsting in het uitvak. Lange tijd houden the Blues de voorsprong vast, maar in de 87e minuut (altijd die slotfade..) slaat het noodlot dan toch toe: Sigurdsson zorgt uit de rebound voor de 2-2, tevens de eindstand. Achteraf een terechte uitslag, maar op het moment baal je dat ze het niet even 5 minuten langer vol konden houden. Al met al stap ik toch tevreden en voldaan de trein, metro en het vliegtuig in, om diezelfde avond bekaf mijn eigen bed in te kruipen.
Tottenham Hotspur F.C. – Everton F.C.
Barclays Premier League 2012/2013
Toeschouwers: 36.192
Gele kaart: Dempsey (TOT) Mirallas (EVE)
25. Hugo Lloris
28. Kyle Walker
20. Michael Dawson
33. Steven Caulker
5. Jan Vertonghen
8. Scott Parker (46. Tom Carroll ’88)
19. Moussa Dembélé (6. Tom Huddlestone ’75)
23. Lewis Holtby
2. Clint Dempsey
22. Gylfi Sigurdsson
10. Emmanuel Adebayor
Everton:
24. Tim Howard
23. Seamus Coleman
6. Phil Jagielka
15. Sylvain Distin
3. Leighton Baines
21. Leon Osman
5. John Heitinga
4. Darron Gibson
20. Ross Barkley (7. Nikica Jelavic ’52)
11. Kevin Mirallas (14. Steven Naismith ’86)
28. Victor Anichebe
Even de koningin gedag zeggen.Weinig tijd vandaag, maar voor een klassiek Engels ontbijt (inclusief pint) máken we gewoon tijd.Na een flinke wandeling via Buckingham Palace, the Mall en Trafalgar Square dit op en top Londense kiekje vanaf Waterloo Bridge.Bedrijvigheid op het plein voor White Hart Lane.De East Stand. Ook lekker old skool.Kijk nou! Het lijkt wel een verpauperde flat. Genieten.De South Stand aan Park Lane. Met daar links op de hoek de ingang van het uitvak. Zoals gebruikelijk lopen fans van Spurs en Everton gewoon kriskras door elkaar heen.In de catacomben van het uitvak. Lange wachtrijen, maar wat een keur aan catering! Kunnen ze in NL nog wat van leren.Lange zijde.De hoofdtribune. Paul Gascoigne zat daar ook ergens. Ik had een close up gemaakt van hem, maar thuis op de computer zag ik dat het hem helemaal niet was..North Stand.We zijn er klaar voor!…en afgelopen.Fans en spelers bedanken elkaar.De eindstand op het bord.The CockerelMoyes en Villas-Boas begeleiden hun spelers naar binnen.Stadion in rap tempo leeggestroomd.Je stapt het uitvak uit en staat meteen weer tussen de Tottenham-fans. Geen half uur wachten in het vak. Geen politiebegeleiding. Niet verplicht de bus in.Aansluiten in de lange rij voor station White Hart Lane. Voordringen was er echt niet bij.
Toen mijn vriendin 2 maanden geleden het plan opvatte om Sevilla te bezoeken als stedentrip, moest ik natuurlijk even kijken welke wedstrijd er voor de Sevillaanse profclubs op het programma stond. Ik kon mijn geluk niet op, toen ik zag dat uitgerekend de Derbi Sevillano dit weekend gespeeld zou worden. Via verschillende sites vernam ik al snel dat het regelen van kaarten weinig problemen zou opleveren, mede vanwege de hoge prijzen als het aantrekkelijke wedstrijden betreft. Aangezien de kaartverkoop in Spanje pas een week van tevoren begint, was het toch nog even afwachten. Het bestellen bleek inderdaad geen enkel probleem. Er vanuit gaande ergens in de nok van de bovenste ring plaats te moeten nemen, bestelde ik de 1 na goedkoopste kaarten voor een toch niet misselijk bedrag van 55 euro per stuk. Desondanks had ik er enorm veel zin in!
1,5 uur voor de wedstrijd, maar buiten het stadion staat het vol mensen die hem qua drank aardig weten te raken.
De derby van Sevilla staat al sinds 1915 op het programma. Barca – Real is er volgens ingewijden kinderspel bij. Ik merk al snel hoe groot de rivaliteit is, nog voor ik het stadion betreed. Bij aankomst van de Betis-bus hoef je niet vloeiend Spaans te spreken om te begrijpen dat hier niet zulke vriendelijke dingen worden gescandeerd. Als Twitter oraal was, dan zou Puta Betistrending topic zijn. De politie moest ingrijpen om te zorgen dat de Betis-spelers het stadion veilig kunnen betreden. Daarna ontstaat er een ouderwets potje politie uitdagen en wordt het even écht grimmig doordat beschonken relschoppers de sterke arm bekogelen met flessen en andere harde voorwerpen. Aangezien ik mijn tickets moest afhalen middenin de plek des onheils, was het even hachelijk, maar liep het met een sisser af.
1 van de 2 reusachtige mozaïeken aan de buitenkant van het stadion.
Ruim voor de wedstrijd is iedereen al bij het stadion aanwezig. Bij het hotel waar de selectie van Sevilla verblijft, staat een uitzinnige menigte de spelers op te wachten voor ze de bus betreden die ze binnen een paar minuten naar het stadion zal rijden. In de omgeving van het Ramón Sánchez Pizjuán hangt een bepaalde buzz die de zin in de wedstrijd alleen maar vergroot. Het imposante, typisch Spaanse stadion (steile, hoge tribunes) biedt plaats aan 45.500 man en is de thuishaven van Sevilla sinds 1958. Opvallend zijn de 2 imposante mozaïeken aan de buitenkant van het stadion. De bekendste is in 1982 geplaatst, voor het WK in Spanje, en toont naast het logo van Sevilla ook andere grote clubs die belangrijke wedstrijden in het Sánchez Pizjuán hebben gespeeld. Eenmaal binnen stelt het stadion ook niet teleur. Het publiek zit dicht op het veld en het zicht op de lange zijde is werkelijk perfect. En wat blijkt? We hebben de beste plaatsen in het stadion. Eerste ring, op ongeveer de 10e rij, ter hoogte van de middenlijn. Fantastisch!
Tifo-actie van Los Rojiblancos.
Voor de wedstrijd zorgen de ultras van Sevilla, de Biris, al voor een goede sfeer. Met vlaggen, vuurwerk en (anti-Betis) gezang brengen ze voldoende leven in de brouwerij. De Biris hebben zich vernoemd naar Alhaji Momodo Nije, beter bekend als Biri Biri. De Gambiaan was in 1973 de eerste donkere speler van Sevilla en is uitgegroeid tot cultheld. Betis, sinds 2011/2012 na 2 jaar afwezigheid weer terug in La Liga, kent een goed seizoen en draait mee in de subtop. De thuisclub draait met 4x winst, 4x gelijk en 4x verlies break-even en is een grijze middenmotor. Met een beetje fantasie zou je Betis dus als favoriet kunnen aanwijzen, maar het thuisvoordeel speelt bij deze derby’s een grote rol. Zo blijkt ook hier. Als de tifosi klaar zijn, het clublied is gezongen en de meeste mensen koud zijn gaan zitten, ligt de bal er al in. Na 11 seconden(!) schuift keeper Adrián de bal zo in de voeten bij Reyes, die overtuigend afwerkt: 1-0. Het stadion barst uit z’n voegen en de roar die klinkt is oorverdovend.
Wéér raak! Een stormachtig begin en Sevilla komt na 5 minuten op 2-0. De Betis-spelers druipen verslagen af.
Betis is compleet de weg kwijt en weet niet op tijd orde op zaken te stellen. Uit een vrije trap kopt de 1.95 mtr lange Fazio ongehinderd de 2-0 binnen. De Sevilla-supporters weten niet wat ze meemaken. Wat een ongekende weelde tegen de gehate stadsgenoot. Aan Betis zaak om het hoofd er nu wel bij te houden en op zoek te gaan naar een aansluitingstreffer, maar het eerste is al te veel gevraagd. Na ruim een half uur doet Sevilla de deur dicht. Negredo kopt op de lat, maar opnieuw Reyes schiet uit de rebound de 3-0 binnen. Jammer, want een echte wedstrijd zal het niet meer worden, maar het feestje onder de supporters was leuk om mee te maken.
Ongekende weelde, dus doen de Biris uit gekheid maar een Poznan.
Als vlak voor rust opnieuw verdediger Fazio de 4-0 binnenknikt, is duidelijk dat de 2e helft voor spek en bonen gespeeld zal worden. De aanwezige toeschouwers weten niet wat ze zien en ook de spelers op het veld lijken niet te beseffen wat hier allemaal aan de hand is. In de 2e helft gelooft Sevilla het wel en wordt er een beetje gas teruggenomen. Voor wie het nog steeds niet geloofde, krijgt in de 62e minuut nog een bevestiging dat de wedstrijd is gespeeld: Betis-middenvelder Rubén Pérez krijgt (overdreven) zijn 2e gele kaart en kan inrukken. Betis doet in de 66e minuut nog iets terug, maar het blijkt niet meer dan een plaagstootje. Sevilla speelt de wedstrijd vervolgens rustig uit. De Kroaat Ivan Rakitic zorgt in de blessuretijd voor het toetje en zet de 5-1 eindstand op het bord. Een ongekende afstraffing voor Betis. Een groot feest in het stadion. Een prachtige ervaring als voetballiefhebber. Door de straten banen we ons een weg langs zingende supporters en toeterende auto’s richting ons hotel. Mijn aangeschafte Sevilla-sjaaltje besluit ik uit respect voor de aardige hoteleigenaar (Betis-fan) maar even te verbergen.
Sevilla FC – Real Betis Balompié
La Liga 2012/2013
Toeschouwers: 45.000
Gele kaart: Spahic, Palop, Medel (SEV) Paulão, Pozuelo (BET)
Rode kaart: Rubén Pérez (2x geel BET)
1. Andrés Palop
21. Cicinho
3. Fernando Navarro
4. Emir Spahic
2. Federico Fazio
12. Hedwiges Maduro (17. Javier Hervás ’77)
8. Gary Medel
11. Ivan Rakitic
7. Jesús Navas
19. José Antonio Reyes (10. Diego Perotti ’64)
9. Álvaro Negredo (20. Baba Diawara ’83)
Real Betis:
1. Adrián
22. Nélson
3. Mario (4. Antonio Amaya ’48)
12. Paulão
6. Ale Martínez
8. Rubén Pérez
21. José Cañas (9. Jonathan Pereira ’21)
10. Beñat
17. Juan Carlos (14. Salva Sevilla ’72)
11. Alejandro Pozuelo
24. Rubén Castro
Gekkenhuis voor het hotel waar de Sevilla selectie zich bevindt, zo’n 1,5 uur voor de wedstrijd.In de naaste omgeving van het stadion was geen alcohol te verkrijgen, daarom in de straten rondom een grote boozeparty met zelf meegebrachte drank.Politie te paard in actie voor de provocerende Biris.Middelvingers omhoog, scheldwoorden paraat… De Betis-bus komt eraan!Estadio Ramón Sánchez PizjuánDe Betis-bus in betere tijden. Chauffeurs staan nog wat na te praten over wat hen zojuist is overkomen.Het schitterende Sevilla-mozaïek aan de noordkant van het stadion.Spelers van Sevilla bezig met de warming-up. Onder hen ook Hedwiges Maduro. Hij speelde een puike wedstrijd en lijkt na zoveel blessureleed zijn draai echt te hebben gevonden bij Sevilla.Even een heel cheesy foto.De Biris en hun vlaggen zijn er klaar voor.Het Betis-vak schuin boven ons stroomt langzaam vol. Waarschijnlijk wachtte hen een grondige controle, waardoor ze pas vlak voor of tijdens de wedstrijd binnenkomen. Er kwam zelfs een behoorlijke groep binnen toen het al 2-0 stond.Wedstrijdmomentje. Die vakken daar rechtsboven op de hoofdtribune waren waarschijnlijk 30 euro duurder dan mijn kaartje en daarom niet vol. Nou, ik zit hier prima.Het inmiddels tjokvolle uitvak wordt bestookt met provocaties na een goal van de thuisploeg.Rakitic krijgt applaus als hij een corner neemt. De Kroaat speelde erg sterk en bekroonde dit met een laat doelpunt.5-1. Fiesta, fiesta.Afgelopen. Spelers feliciteren/troosten elkaar.…en het bleef nog lang onrustig.
Ik ben er een van een zeldzaam soort. Wie offert zijn vrije zaterdag op om, puur voor de fun, naar België af te reizen met als doel een (waarschijnlijk) matige pot te aanschouwen, in een (in de meeste gevallen) vervallen stadion? Vandaag was zo’n dag. Ik besloot om af te reizen naar Beveren. Nog nooit bezocht en niet al te ver. De geur van de frietkotten rondom het stadion kroop al mijn neus in, toen ik nog thuis de routebeschrijving opzocht. ‘Eén hamburger alstublieft.’ ‘Ajuintjes erbij meneer?’ Ik kon niet wachten. Het was immers alweer even geleden.
De ietwat vreemde voorkant van het stadion. Het lijkt wel een school.
In 2010 zijn Red Star Waasland en KSK Beveren gefuseerd tot Waasland-Beveren. De fusieclub nam zijn intrek in de thuishaven van Beveren, het Freethielstadion. Het in 1938 gebouwde stadion is net als vele onderkomens inmiddels flink gerenoveerd, waardoor het enigszins modern voor de dag komt. De officiële capaciteit bedraagt 13.290, al is de authentieke, onoverdekte staantribune achter het doel niet in gebruik, waardoor dit een vertekend beeld geeft. De Leeuwen promoveerden vorig seizoen, waardoor ze vanaf 2012/2013 op het hoogste niveau spelen. Thuiswedstrijden trekken deze jaargang tussen de 5.000 en 6.000 toeschouwers. Sportief gezien gaat het nog niet voor de wind. De club staat één na laatste en heeft nog maar 1 wedstrijd gewonnen.
Spelers op het veld. Voorafgaand aan de wedstrijd probeert de stadionspeaker het publiek aan te sporen het nieuwe clublied mee te zingen. Lukt niet erg.
Zulte Waregem is dit seizoen niet de tegenstander om je vertrouwen tegen op te krikken. De ploeg draait bovenin mee en voetbalt zeer behoorlijk. Na 9 minuten drukt dit zich uit in de 0-1 voorsprong; Berrier knikt vrij binnen. De onvrede groeit bij het publiek. Ballen worden aan de lopende band simpel ingeleverd. Het centrale verdedigingsduo van de thuisploeg is onthutsend zwak. Ondanks een sterker 2e deel van de 1e helft, weet Beveren niet te scoren en is 0-1 de ruststand. Het begin van de 2e helft is weer voor Essevee, zoals de bijnaam van Zulte Waregem luidt. In de 60e minuut had het al 0-4 moeten staan, maar het vizier van de aanvallers staat niet op scherp.
Spelers van Zulte Waregem vieren in de verte de verdiende 0-2 met de meegereisde supporters. De Beveren-fans druipen beteuterd af.
Hoop doet leven voor de gastheren, maar dat er bij ZW meer kwaliteit schuilt is duidelijk. De indrukwekkend spelende spelverdeler Franck Berrier wacht echter tot de 90e minuut om met een mooie lob de genadeklap uit te delen: 0-2. De fans van Beveren verlaten teleurgesteld de tribune, terwijl het in het Zulte-vak duidelijk wordt ‘waar dat feestje is’. Ondanks het de kou en het krachtsverschil was het een plezante wedstrijd om te zien. Zulte Waregem hield Beveren in leven, Beveren knokte, maar ging toch kopje onder. ‘Dat was weer niet best’, bromde een supporter tegen me na de wedstrijd. Ik wenste hem veel sterkte dit seizoen. Dat zullen ze nodig hebben.
Waasland-Beveren – S.V. Zulte Waregem
Jupiler Pro League 2012/2013
Toeschouwers: 5.000
Gele kaart: Belhocine, Farssi, Lardenoit (BEV)
0-1 Berrier ‘9
0-2 Berrier ’90
Waasland-Beveren:
1. Michael Clepkens
20. Franco Zennaro (5. Kassim Doumbia ’56)
3. Kristof Lardenoit
6. Karim Belhocine
22. Siebe Blondelle
8. Rachid Farssi
30. Christophe Lepoint
13. Bas Sibum (11. Augusto Alves da Silva ’46)
16. Daniel Cruz (39. Mohammad Ghadir ’46)
25. Vito Plut
14. Wesley Sonck
Zulte Waregem:
1. Sammy Bossut
2. Davy De Fauw
24. Karel d’Haene
3. Steve Colpaert
28. Bryan Verboom
6. Jonathan Delaplace
28. Bernard Malanda Adje
10. Franck Berrier
8. Thorgan Hazard (9. Mbaye Leye ’79)
12. Aleksandar Trajkovski (16. Ólafur Ingi Skúlason ’79)
7. Habib Habibou (14. Jens Naessens ’45)
Het logo van Waasland-Beveren op de gevel van het stadion. Daaronder reclame van shirt/hoofdsponsor Willy Naessens. Deze bouwmagnaat is frappant genoeg de voorzitter is van Zulte Waregem.Een heuse sportwinkel, ingebouwd in het stadion.De staantribune/bezoekerstribune achter het doel.De heerlijk vervallen tribune aan de lange zijde, waar ik plaats mocht nemen.Nog niet erg druk bij het frietkot en de hamburgertent. De hamburgers waren overigens prima te eten.Floodlight in volle glorie.De oude staantribune achter het doel. Doet nu vooral dienst als reclamemuur.Wat zijn terraces zonder onkruid?…en zie hier, een heus plant!De loopgraven van het Freethiel.De veel te jonge cheerleaders doen een dansje voor het fanatieke deel van het Beveren-publiek.Bescheiden doekje.Moeizame minuut stilte voor een aantal overleden clubmensen.Wedstrijdmomentje. Drukte voor de goal van Zulte bij een standaardsituatie.Thorgan Hazard, het jongere broertje van Eden. Is afgelopen zomer net als zijn broer door Chelsea gecontracteerd, maar direct uitgeleend aan Zulte Waregem. Maakte een goede indruk, maar of hij ook zo veelbelovend is als zijn broer..?In de rust begaf ik me naar het Themacafe, voor een welverdiend drankje. Een soort discokantine. Te gek.
Daniel's voetbaltrips 